Touretteketet

Het leven van een Touretter is gevuld met uitdagingen. Geplaagd worden door tics en dwanggedachten brengt de nodige frustraties met zich mee en de daarmee gepaard gaande schaamte en het eventuele onbegrip van anderen maakt het al helemaal niet makkelijk. Sommige Touretters kunnen hierdoor behoorlijk in een isolement raken. Maar er zijn ook genoeg Touretters onder ons die ondanks deze strubbelingen zichzelf goed staande weten te houden en een rijk en succesvol leven leiden.

Ikzelf heb mij wat mijn Tourette betreft heel lang tot de eerste groep moeten scharen. Ik heb het redelijk goed voor elkaar hoor, maar over m'n Tourette zweeg ik als het graf. Bang voor afkeuring, rare blikken, of de geijkte vragen ('dat is toch die scheldziekte?') Nu, op middelbare leeftijd, begin ik steeds meer in te zien dat dat nu juist al die tijd misschien wel mijn grootste handicap is geweest. Want waarom zou je je schamen voor een aandoening, afkeuring vrezen van mensen die de moeite niet nemen om verder te kijken dan je tics, of je zelfs maar een klein beetje genoodzaakt voelen je toehoorder onderricht te geven over je psychische gesteldheid? Toch heb ik dit heel lang allemaal gedaan, in de hoop geaccepteerd te worden. Sterker nog, ik stelde behoorlijk hoge eisen aan mezelf, want om voor mijn eigenaardigheden te compenseren vond ik dat ik dan toch op z'n minst slimmer, handiger of mooier moest zijn dan mijn medemens zonder Tourette. Wat een energie heb ik op deze manier verspild, want uiteindelijk was ik er alleen maar voor aan het zorgen dat ik vooral mezelf niet was. Maar nu is het genoeg geweest.

Durven loslaten is een groot goed en ik ben er bepaald niet bekwaam in, maar stukje bij beetje lukt het me om steeds een beetje meer kennis te maken met mezelf. Om er op die manier achter te komen dat ik eigenlijk best 'oké' ben zoals ik ben. Met al mijn tics, dwanghandelingetjes, rare gedachtenkronkels en andere eigenaardigheden. Nou en?! Wilde ik vroeger niets liever dan 'normaal' zijn, nu denk ik steeds vaker 'normaal is ook maar saai'. Bovendien heeft normaal zijn niemand ooit ver gebracht. Daarom wordt het tijd voor een andere aanpak. Hallo leuke, gekke vrolijke veertiger met Tourette, laat los die wereld die je hebt gecreëerd om anderen te behagen en verwelkom jezelf in de abnormale werkelijkheid.

Liefs, Marion -x-