De kracht van de eenvoud

Een aantal jaren geleden viel me tijdens een vakantie in Cuba op hoe leeg de schappen in de supermarkten daar waren. Het raakte me en het gaf me een tweeslachtig gevoel: in eerste instantie had ik te doen met de Cubaanse huisvrouw, die haar dagelijkse boodschappen bij elkaar moet zien te scharrelen vanuit de schaars gevulde winkel. Wat me nog het meest opviel was dat de chocoladerepen lagen uitgestald in de vitrine bij de kassa als waren het diamanten ringen. Ik moest ervoor plaatsnemen in een speciale rij en als ik geduldig genoeg was kon ik mijn keuze maken uit een bescheiden voorraadje. Kun je het je voorstellen? Neem een gemiddelde Nederlandse Dirk, Bas, Albert of whatever his name is en je kunt kiezen uit minstens 15 merken, waarbij je per merk nog de keuze hebt uit melk, wit, puur, met nootjes, rozijnen, caramel, fudge, butterscotch, praliné, gepofte rijst of Spaanse pepers voor mijn part. Hoe anders is dit in het nog altijd onderdrukte Cuba, waar ik me haast bevoorrecht voelde een stukje chocola aan te mogen wijzen in die imponerende vitrine. Met enige regelmaat denk ik hieraan terug wanneer ik mij in een poging mijn chocoladebehoefte te bevredigen een weg baan door de overdadig gevulde schappen met zoetwaren.

En dan komt het tweede gevoel om de hoek kijken wat ik krijg nadat ik me een voorstelling maak van de doorsnee huisvrouw aldaar. Namelijk rust. Een heerlijke, easy going, allesoverheersende rust. Want laten we eerlijk zijn: niemand wordt toch vrolijk van 25 verschillende soorten shampoos, 15 merken toiletpapier en 36 soorten frisdrank? Alleen al het bekende cola-merk heeft voor elke dag in de week een ander soort cola: regular, light, zero, pure, life, caffeïnevrij, natural en met een beetje geluk smaakt het nog naar cola ook. Dit maakt dat ik op sommige momenten terug verlang naar het simpele bestaan van vroeger: toen ik opgroeide dronk je cola, sinas of 7up en that's it. Appelsientje bestond ook al, net zoals appelsap maar daar hield het wel bij op. Makkelijk toch? Light frisdranken kenden we nog niet, maar daar maalden we ook niet om, want we deden gewoon onze boodschappen te voet of met de fiets in plaats van hele dagen achter de computer te zitten en onze aankopen online te doen. Van de term keuze-stress had nog niemand ooit gehoord en mijn leeftijdsgenoten en ik hebben nooit het gevoel gehad dat we iets tekort kwamen. Mijn ouders hadden in hun kindertijd de luxe niet eens om te kiezen; zij dronken gewoon water met een scheutje ranja. En ook hen heb ik daarover nooit horen klagen.

Oké, ik heb misschien de neiging om een beetje door te slaan, maar ik denk dat er maar weinig mensen vrolijk worden van het overweldigende aanbod wat vandaag de dag op allerlei manieren op ons wordt afgevuurd. Ik ben er inmiddels achter: ik word er niet blij van. Ik geef nog altijd de voorkeur aan gewone melkchocola zonder één of andere bizarre vulling waarvan ik de naam niet eens kan uitspreken en ik drink nog steeds het liefst gewone cola. Al kies ik al zeker 10 jaar voor light, want intussen zit ik natuurlijk ook op m'n luie kont achter de computer om dit stukje te typen. Toegegeven: mijn toiletpapier heb ik het liefst zacht, sterk en met meerdere lagen dus op een aantal fronten zijn we er wel op vooruit gegaan in de loop der jaren. Maar ik hunker soms naar eenvoud. Mijn Tourette-genen zullen er best een bijdrage aan leveren dat ik moeite heb met de overdaad aan prikkels die een gemiddeld supermarktbezoek met zich meebrengt. Maar worden we niet allemaal een klein beetje moe van de onuitputtelijke hoeveelheid keuzes die dagelijks ongevraagd ons bewustzijn binnendringt? Dit vraagt elke dag enorm veel energie en tijd. Tijd, die de Cubaanse huisvrouw doorbrengt in het zonnetje, op haar oude stoeltje voor haar piepkleine huisje. Genietend van de rust en de klanken van de Buena Vista Social Club op de achtergrond. Want doordat de Cubanen zich niet druk hoeven maken om welke shampoo, frisdrank of boter ze moeten kopen, houden ze tijd over om muziek te maken en te genieten van wat echt belangrijk is. Denk daar maar eens aan als je de volgende keer in de rij met wasverzachters stiekem aan alle flesjes staat te ruiken om te bepalen welke de lekkerste is. Of doe alleen ik dat?

Crazy lips

Als je Tourette hebt dan draag je het altijd met je mee. Soms duidelijk zichtbaar, maar het zit 'm soms ook in kleine dingen die wat minder zichtbaar zijn. Overgevoeligheid voor geluid bijvoorbeeld. Ikzelf heb daar behoorlijk last van, al maakt het wel uit om wat voor geluid het gaat. Is het lekkere muziek, dan kan ik daar echt van genieten. Vreemd genoeg ondervond ik ook weinig last toen ik zelf in een band zong; blijkbaar scheelt het wanneer je het geluid zelf (mede) produceert. Maar gaat het om het geluid van het verkeer in een drukke stad zoals sirenes, claxons en voorbijrazende motoren of het irritante doordringende geluid van een drilboor op een bouwterrein, dan zou ik het liefst gillend wegvluchten.

Laatst merkte ik het weer tijdens een avondje uit; bij ons bioscoopbezoek had ik al vrij snel spijt dat ik geen oordopjes had meegenomen. Met mijn gevoelige oren zal ik niet snel een harde actiefilm bezoeken, maar een romantische komedie op z'n tijd is nooit weg. Echter werd ik in de commercials die voor de film werden vertoond reeds getrakteerd op een vechtscène, een wilde achtervolging en een schietpartij, wat voor mij voldoende aanleiding was om overgeprikkeld aan de film te beginnen. Bij mij uit zich dat op zo'n moment in tics, voornamelijk rondom mijn mond. Ik voel dan onder meer een constante drang om met mijn tong over mijn lippen te gaan. Een avond zulke tics kan dan zeer pijnlijke en schrale lippen tot gevolg hebben, wat de drang om te liplikken nog meer uitlokt. Om wanhopig van te worden.

Maar wanhoop zet aan tot creativiteit en daardoor heb ik iets gevonden wat deze drang tijdelijk afremt. Hulp in de vorm van een cosmetisch product met de veelbelovende naam 'lip maximizer'. In deze zogenaamde natuurlijke lipfiller zit een stofje wat een licht verdovend, tintelend gevoel geeft. En op miraculeuze wijze remt dat gevoel mijn drang om te liplikken enigszins af. Natuurlijk is zo'n effect na een uurtje weer wel verdwenen en moet er een nieuwe dosis worden aangebracht. Met als gevolg dat ik met grote regelmaat in mijn tas moet graaien naar mijn lipfiller waar ik inmiddels niet meer zonder kan. Of ik nu in de bioscoop zit, op een verjaardag, op een terrasje of in een restaurant, mijn lip maximizer is nooit ver van mij verwijderd. Overal in huis heb ik er eentje liggen; op mijn nachtkastje, in het laatje van de salontafel en natuurlijk draag ik er standaard altijd eentje bij me in mijn tas. Een klein kapitaal heb ik reeds uitgegeven aan deze 'wonderlipstick', terwijl ik het eigenlijk niet eens gebruik waarvoor het is bedoeld. Want laten we eerlijk zijn: als het product echt deed wat het belooft, zou Angelina Jolie inmiddels jaloers op mij moeten zijn en dat is (volgens mij) niet het geval. Waarmee ik ook niet wil zeggen dat het een slecht product is; ik heb sinds ik het gebruik nooit meer last van droge lippen of velletjes, mijn lippen voelen heerlijk zacht en oké, misschien zijn ze ook wel een heel klein ietsje voller geworden. Lekker belangrijk allemaal, het helpt me tegen m'n tics en daardoor is het voor mij een geniale uitvinding.

Zo nu en dan kunnen mijn tics wat erger zijn en dan voelt het voor mij alsof m'n lippen alle kanten opgaan. Dan ben ik echt de controle kwijt en helpt zelfs m'n onmisbare wonderlipstick niet meer. Het enige wat er dan op zit is m'n lippen te laten uitrazen en hopen dat er niemand in de buurt is. En vooral geen gesprek beginnen tijdens zo'n bui, want veel meer dan 'fwappo fwoe fwa fu fewwu' komt er dan niet uit. Ik probeer me op zo'n moment maar wat op de achtergrond te houden en me niet druk te maken. Want hoe vervelend ook, het gaat altijd weer over. Zo'n heftige ticbui is in mijn geval gelukkig eerder uitzondering dan regel en ik ervaar ook perioden waarin ik heel weinig last heb. En dan haal ik de schade weer wel in. Dan praat ik vijf uur in een kwartier en articuleer ik alsof m'n leven ervan af hangt. Want je weet maar nooit wanneer de volgende 'crazy lips-vlaag' zich weer aandient.