After X-mas greetings

Kerst is voorbij, het gewone leven dient zich weer aan. En dat is goed, want de songtekst van een bekend kerstliedje ten spijt, zou je er toch niet aan moeten denken dat het 'every day Christmas' zou zijn. Nee, ik vind het allemaal leuk en aardig, maar ik ben toch ook stiekem blij dat het weer gedaan is met de kerstliedjes en de vijf-gangen-diners. Santa has been very nice this year, maar gelukkig is de goede man weer met Rudolph en zijn andere vriendjes richting Noordpool vertrokken en komen we weer langzaam terug in de realiteit van alledag. En die realiteit is bij ons meteen goed doorgedrongen, want we zijn van start gegaan met het leggen van laminaat op de bovenverdieping. Dat wil zeggen: ik geef aanwijzingen, man voert uit. ;-) Hier en daar heb ik natuurlijk wel meegeholpen met kasten leegmaken, meubels versjouwen en kasten weer volmaken, dat dan weer wel.

Ik zal blij zijn als het achter de rug is, want naast het feit dat ik niet zo gecharmeerd ben van overhoop gehaalde kamers ben ik met mijn hoog-sensitieve oren niet zo dol op het geluid van de decoupeerzaag en twee paar overgevoelige katten-oortjes met mij. Ach, het schiet wel aardig op: one room down, two more to go. Foto's van onze nieuw gelamineerde vloeren houden jullie van mij tegoed, want het huidige aanzicht is niet bepaald opbeurend te noemen (hoe ga ik tussen alle tijdelijk in de slaapkamer opgestapelde spullen ooit mijn bed nog terugvinden?). Daarom heerst in onze woonkamer voorlopig nog, zeker tot aan nieuwjaarsdag, de vredige kerstsfeer. Nog even nagenieten voordat het kerstspul weer voor een jaar naar zolder verdwijnt.

Ik hoop dat jullie een hele fijne, liefdevolle kerst hebben gehad, maar bovenal wens ik jullie:

Voor de laatste dagen van het jaar

Veel gezelligheid met elkaar

Voor de 365 dagen die volgen

Veel geluk en weinig zorgen

Op naar oud en nieuw!

Liefs, Marion -x-

Ik zie, ik zie...

... wat ik voorheen nooit zag!!

En dan bedoel ik zonder hulpmiddelen in de vorm van een bril of lenzen. Met andere woorden: ik ben weer helemaal hersteld van het ooglaseren en ik ben er heel blij mee.

Het is behoorlijk snel gegaan allemaal; ik zag op de derde dag al scherp. Dat wil zeggen: waarschijnlijk zelfs al eerder, maar dat kon ik pas vanaf dag drie constateren omdat ik eerder mijn ogen niet kon openhouden! ;-) Mijn oogleden voelden zo zwaar dat het me echt niet lukte om m'n ogen langer dan een paar seconden open te houden en ik was erg lichtgevoelig. De dag van het laseren en de twee dagen daarna heb ik dan ook heel veel geslapen; wat moet je anders als je je ogen niet kan gebruiken? Ik liet wel netjes steeds op tijd een alarmpje op m'n iphone afgaan als het weer tijd was om te druppelen (moest dan met m'n vingers m'n ogen openhouden) en viel daarna meteen weer als een blok in slaap. Heerlijk, aangezien ik normaliter de grootste moeite met inslapen heb. Op de één of andere manier ging dat nu vanzelf, alsof m'n lichaam wist dat het op dat moment het beste voor me was. De derde dag na het laseren was ik het slapen echter behoorlijk beu en besloot ik dat het tijd was om weer eens te gaan leven. Het was even alsof ik opnieuw moest leren kijken; raar hoe anders je iets ervaart wanneer zoiets vanzelfsprekends als 'kijken' even niet vanzelfsprekend meer is. Ik moest er nu echt even moeite voor doen. Mijn linkeroog ging vanaf het begin al wat makkelijker; ik merkte dat ik mijn rechteroog steeds weer dichtkneep. Ik heb mezelf dan ook bewust gedwongen om ook met m'n rechteroog te kijken en dat ging eigenlijk vrij snel goed. In het begin nam ik na een minuutje steeds weer eventjes 'pauze' met de ogen dicht, maar na een half uurtje hoefde dat al niet meer en aan het eind van de derde dag kon ik gewoon weer met twee ogen de wereld in kijken en zag ik alles scherp. Wat een weelde!

Ik mag wel zeggen dat het genezingsproces heel vlotjes is verlopen; na drie dagen had ik al geen last meer van het licht en hoefde ik dus geen zonnebril meer op. En na een week ging ik al met vriendinnen naar de bios en zag alles (ook de ondertitels) vanaf de achterste rij haarscherp! Het laseren zelf viel me ook alleszins mee en pijn heb ik totaal niet gehad. Het enige wat een klein beetje vervelend was (naast het feit dat ik de eerste twee dagen mijn ogen niet kon openhouden), was dat er bakken met tranen uit bleven rollen. Als ik m'n ogen opende voor het druppelen stroomde het eruit, maar dat is slechts een klein offer voor het gemak wat ik nu ervaar. De eerste twee controles heb ik inmiddels achter de rug en ook de oogarts constateerde dat mijn zicht al heel snel erg goed was en dat alles er netjes uitzag. En ik? Ik kan het nog steeds niet geloven... Elke ochtend als ik wakker word, zie ik dingen die ik eerder nooit zag: de tijd op de wekker, de schilderijtjes aan de muur, mijn tenen in de douche... Ik denk dan ook nog elke morgen dat ik mijn lenzen vergeten ben uit te doen, om me vervolgens te herinneren dat ik die niet meer nodig heb!! Een mooier kerstkado had ik niet kunnen krijgen...

Ik wens jullie ook allemaal een hele fijne kerst toe. Geniet van elkaar, de sfeer en het lekkers.

Liefs, Marion -x-

Even voorstellen: Noeky en Nacho

Onvoorstelbaar, dat ik in mijn eerste post niet eens onze dierbaarste bezitjes heb genoemd! Dat kan natuurlijk niet, dus dat ga ik nu even goedmaken door ze hier uitgebreid aan jullie voor te stellen, zodat het niet langer onvoorstelbaar is (let op de woordspeling).

In het voorjaar van 1999 merkte mijn schoonmoeder een wilde kat op die vertoefde in de bossen achter haar huis. Diervriendelijk als mijn schoonmoeder is, begon ze voor dit dier te zorgen als ware het haar eigen kat. De 'vreemde' poes werd al gauw een vertrouwd vriendinnetje die ze 'Meisje' noemde. Hoewel Meisje schuw bleef en niet binnen durfde te komen, ontstond er toch een band en liet ze m'n schoonmoeder steeds dichterbij komen. Al snel viel het haar op dat Meisje's buikje steeds een beetje ronder werd en hoewel ze haar goed te eten gaf, dacht ze dat er misschien toch nog meer in haar buikje zat. En dat was zo; begin mei werd een nestje jonge poesjes geboren. Natuurlijk werden deze kittens - vier stuks - ook hartelijk verwelkomd. Mijn schoonvader - ook zo'n dierenvriend - bouwde een kattenren in de tuin en toen de kittens een paar maanden oud waren verhuisden ze van een vochtige houtstapel in het bos naar het luxe kittenverblijf in schoonmoeders tuin, wat middels een kattenluikje toegang verschafte tot een fijn warm huis. Daar groeiden ze op tot speelse, blije katjes die liefdevol werden verzorgd. Na vier maanden voor vier kittentjes en moederpoes te hebben gezorgd, kwam schoonmoeder tot de conclusie dat het toch wel een huis vol was; ze had tenslotte ook nog twee teckels en een parkiet om voor te zorgen. En zo kwam het dat wij in het najaar van 1999 twee kittentjes adopteerden; een broertje en zusje, Nacho en Noeky genaamd.

Inmiddels zijn we twaalf jaar verder en zijn Noeky en Nacho niet meer weg te denken uit ons leven. We genieten dagelijks van Nacho's lieve kroeletjes en Noeky's gekke streken.

Noeky, ons 'clowntje' tovert met haar roze neusje altijd een lach op ons gezicht.

Nacho, onze 'kroelkater' is een trouwe vriend voor het leven.

Noeky en Nacho zijn een geliefd onderwerp voor mij om te fotograferen, dus je kunt je voorstellen dat ik inmiddels al heel wat (lees: ruim 1200) foto's van onze 'kattenkindjes' heb. Hieronder een kleine selectie:

Lieve Noeky en Nacho, het vrouwtje houdt heel veel van jullie! Ik hoop dat jullie het naar je zin hebben bij ons en dat we nog heel lang van jullie mogen genieten.

Liefs, 'het vrouwtje' -x-

Welkom op mijn blog

Welkom op mijn blog. Mijn naam is Marion en ik kom uit Noord-Brabant. Ik schrijf op dit blog over alles wat me bezig houdt. Je zult hier verschillende dingen tegenkomen, zoals: fotoverslagen van reizen en dagjes uit, luchtige berichtjes over m'n gekke katten, maar ook filosofieën over het leven. Vind je het leuk om dit te lezen? Dan heet ik je van harte welkom op mijn blog. Veel lees- en kijkplezier gewenst en laat gerust een reactie achter als je daar zin in hebt.

Omdat reizen m'n passie is en ik het leuk vind om mooie plaatjes vast te leggen, laat ik in deze eerste post alvast wat leuke vakantiekiekjes zien van vorige reisjes. Want: de wereld is een boek. Wie niet reist, leest slechts één pagina.

Liefs, Marion -x-

Bonifacio, Corsica 2003

Santana, Madeira 2004

Ronda, Andalusië Spanje 2005

Koh Phi Phi, Thailand 2006

Porto Cervo, Sardinië 2006

Fethiye, Turkije 2007

Gunung Kawi, Bali 2008

Meerufenfushi, Malediven 2009

Val d'Elsa, Toscane Italië 2009

Bryce Canyon Utah, West-USA 2010