Crazy lips

Als je Tourette hebt dan draag je het altijd met je mee. Soms duidelijk zichtbaar, maar het zit 'm soms ook in kleine dingen die wat minder zichtbaar zijn. Overgevoeligheid voor geluid bijvoorbeeld. Ikzelf heb daar behoorlijk last van, al maakt het wel uit om wat voor geluid het gaat. Is het lekkere muziek, dan kan ik daar echt van genieten. Vreemd genoeg ondervond ik ook weinig last toen ik zelf in een band zong; blijkbaar scheelt het wanneer je het geluid zelf (mede) produceert. Maar gaat het om het geluid van het verkeer in een drukke stad zoals sirenes, claxons en voorbijrazende motoren of het irritante doordringende geluid van een drilboor op een bouwterrein, dan zou ik het liefst gillend wegvluchten.

Laatst merkte ik het weer tijdens een avondje uit; bij ons bioscoopbezoek had ik al vrij snel spijt dat ik geen oordopjes had meegenomen. Met mijn gevoelige oren zal ik niet snel een harde actiefilm bezoeken, maar een romantische komedie op z'n tijd is nooit weg. Echter werd ik in de commercials die voor de film werden vertoond reeds getrakteerd op een vechtscène, een wilde achtervolging en een schietpartij, wat voor mij voldoende aanleiding was om overgeprikkeld aan de film te beginnen. Bij mij uit zich dat op zo'n moment in tics, voornamelijk rondom mijn mond. Ik voel dan onder meer een constante drang om met mijn tong over mijn lippen te gaan. Een avond zulke tics kan dan zeer pijnlijke en schrale lippen tot gevolg hebben, wat de drang om te liplikken nog meer uitlokt. Om wanhopig van te worden.

Maar wanhoop zet aan tot creativiteit en daardoor heb ik iets gevonden wat deze drang tijdelijk afremt. Hulp in de vorm van een cosmetisch product met de veelbelovende naam 'lip maximizer'. In deze zogenaamde natuurlijke lipfiller zit een stofje wat een licht verdovend, tintelend gevoel geeft. En op miraculeuze wijze remt dat gevoel mijn drang om te liplikken enigszins af. Natuurlijk is zo'n effect na een uurtje weer wel verdwenen en moet er een nieuwe dosis worden aangebracht. Met als gevolg dat ik met grote regelmaat in mijn tas moet graaien naar mijn lipfiller waar ik inmiddels niet meer zonder kan. Of ik nu in de bioscoop zit, op een verjaardag, op een terrasje of in een restaurant, mijn lip maximizer is nooit ver van mij verwijderd. Overal in huis heb ik er eentje liggen; op mijn nachtkastje, in het laatje van de salontafel en natuurlijk draag ik er standaard altijd eentje bij me in mijn tas. Een klein kapitaal heb ik reeds uitgegeven aan deze 'wonderlipstick', terwijl ik het eigenlijk niet eens gebruik waarvoor het is bedoeld. Want laten we eerlijk zijn: als het product echt deed wat het belooft, zou Angelina Jolie inmiddels jaloers op mij moeten zijn en dat is (volgens mij) niet het geval. Waarmee ik ook niet wil zeggen dat het een slecht product is; ik heb sinds ik het gebruik nooit meer last van droge lippen of velletjes, mijn lippen voelen heerlijk zacht en oké, misschien zijn ze ook wel een heel klein ietsje voller geworden. Lekker belangrijk allemaal, het helpt me tegen m'n tics en daardoor is het voor mij een geniale uitvinding.

Zo nu en dan kunnen mijn tics wat erger zijn en dan voelt het voor mij alsof m'n lippen alle kanten opgaan. Dan ben ik echt de controle kwijt en helpt zelfs m'n onmisbare wonderlipstick niet meer. Het enige wat er dan op zit is m'n lippen te laten uitrazen en hopen dat er niemand in de buurt is. En vooral geen gesprek beginnen tijdens zo'n bui, want veel meer dan 'fwappo fwoe fwa fu fewwu' komt er dan niet uit. Ik probeer me op zo'n moment maar wat op de achtergrond te houden en me niet druk te maken. Want hoe vervelend ook, het gaat altijd weer over. Zo'n heftige ticbui is in mijn geval gelukkig eerder uitzondering dan regel en ik ervaar ook perioden waarin ik heel weinig last heb. En dan haal ik de schade weer wel in. Dan praat ik vijf uur in een kwartier en articuleer ik alsof m'n leven ervan af hangt. Want je weet maar nooit wanneer de volgende 'crazy lips-vlaag' zich weer aandient.